1. Wstęp
Historia powstania systemu Linux
Jako datę powstania jądra przyjmuje się rok 1991, kiedy Linus Torvalds wysłał list na grupę dyskusyjną comp.os.minix rozpoczynający się słowami:
"Właśnie piszę (wolny) system operacyjny (dla zabawy, nie będzie wielki i profesjonalny jak gnu) dla klonów AT 386(486)…"
Pierwsze efekty jego pracy można było zobaczyć już w październiku, kiedy wysłał wiadomość:
"Czy tęsknicie za pięknymi czasami miniksa-1.1, kiedy mężczyźni byli mężczyznami i pisali swoje własne sterowniki?"
Mimo ograniczonej funkcjonalności wczesnych wersji, błyskawicznie przyciągnęło programistów i użytkowników. Początkowo rozwojem i dostarczaniem pomysłów zajmowali się hakerzy Miniksa; dzisiaj swój kod udostępnia tysiące programistów.
Pierwotnie, nazwa "Linux" dotyczyła tylko jądra. Termin "jądro" oznacza niskopoziomowe oprogramowanie systemowe, którego funkcją jest podstawowa obsługa sprzętu, dysków i systemu plików, wielozadaniowości, równoważenia obciążenia, sieci oraz zabezpieczeń. Jądro nie jest kompletnym systemem operacyjnym (w typowym rozumieniu tego pojęcia). Pełny system zbudowany z użyciem jądra Linuksa najczęściej nazywany jest systemem operacyjnym Linux, chociaż niektórzy wolą nazywać go GNU/Linux z powodu dużego wkładu projektu GNU w rozwój wolnego oprogramowania.
Nazwa systemu Linux
Torvalds proponował nazwę FREAX. Jak twierdził zawierała w sobie słowo free (wolny), freak (dziwak) i X jak Unix. Jednakże nazwa ta się nie przyjęła, zaproponowano nazwę LINUX (która wiąże się z nazwiskiem autora oraz zawiera w sobie zdanie: Linux not Unix).
Zalety systemu Linux
open source
darmowy
bezpieczny
stabilny
często aktualizowany
wielozadaniowy
wielu użytkowników może pracować jednocześnie
przenośny
do wielu zadań wystarcza terminal (tryb tekstowy)
Wady systemu Linux
nieco bardziej skomplikowany w instalacji i obsłudze
często nie ma wsparcia od producentów oprogramowania i sprzętu
Dystrybucje systemu Linux
Ponieważ pobranie i skompilowanie wszystkich programów składających się na system operacyjny wymagałoby od użytkownika bardzo dużo czasu i wysiłku, wcześnie w historii Linuksa zaczęły powstawać gotowe zestawy programów, które można zainstalować bez większego wysiłku na komputerze.
We współczesnych dystrybucjach, programy występują zwykle w postaci pakietów (DEB, RPM lub skompresowane tar), zaś dystrybucja oferuje system pobierania, instalacji, deinstalacji i uaktualniania pojedynczych pakietów (APT, DPKG, RPM).
Zazwyczaj dystrybucje są instalowane bezpośrednio na dysku twardym komputera. Istnieją również jednak dystrybucje nie wymagające instalacji. Uruchamiane są one bezpośrednio z nośnika CD (np. Knoppix lub nawet z dyskietki Pocket Linux).
Większość dystrybucji jest rozpowszechniana na płytach CD oraz dostępna do pobrania przez Internet.
Przykładowe dystrybucje:
Debian
Ubuntu
SuSe
RedHat
Fedora
PLD
Mandriva
Aurox
Slackware