2.Rodzaje szyfrów

I podział:

1. Podstawieniowy - każdy znak w tekście jest zastępowany innym znakiem. Dzięki takiemu podstawieniu tekst nie jest zrozumiały dla otoczenia, lecz jedynie dla odbiorcy, który odwraca podstawienie. Możemy wyróżnić cztery typy szyfrów podstawieniowych:

a. prosty szyfr podstawieniowy, np. szyfr Cezara,

b. homofoniczny szyfr podstawieniowy,

c. wieloalfabetowe szyfry podstawieniowe, np. szyfr Vigenere'a,

d. poligramowy szyfr podstawieniowy.

2. Przestawieniowy - wszystkie znaki tekstu jawnego pojawiają się w tekście zaszyfrowanym, lecz w innej kolejności (tekst zaszyfrowany jest anagramem jawnego). Przykładem szyfru przestawieniowego jest szyfr ADFGVX, stosowany przez Niemców w czasie II wojny światowej.

Szyfry podstawieniowe są stosowane znacznie częściej niż przestawieniowe.

II podział:

1. Symetryczne (nazywane również szyframi z kluczem tajnym) - klucze szyfrujący i deszyfrujący są takie same. Szyfry te, wymagają uzgodnienia klucza pomiędzy nadawcą i odbiorcą, zanim rozpoczną oni przesyłanie wiadomości. Klucz ten musi być utrzymany w tajemnicy, ponieważ od jego bezpieczeństwa zależy bezpieczeństwo systemu.

2. Asymetryczne (nazywane też szyframi z kluczem publicznym bądź jawnym) muszą spełniać poniższe kryteria:

· klucze występują w parach: jeden klucz do szyfrowania i jeden do deszyfrowania,

· opublikowanie jednego z kluczy w parze nie zdradza drugiego klucza, nawet przy wykorzystaniu złożonych obliczeń,

· zwykle jeden klucz z pary jest powszechnie dostępny (klucz publiczny). Drugi klucz jest trzymany w tajemnicy przez jego posiadacza – jest to klucz prywatny.

Wiadomość zaszyfrowaną za pomocą klucza publicznego odszyfrować można jedynie za pomocą klucza prywatnego. Analogicznie jeśli wiadomość zaszyfrowana zostanie za pomocą klucza prywatnego jej odszyfrowanie możliwe jest jedynie po użyciu klucza publicznego.